ولتاژخطوط انتقال
به دلیل رابطه معکوس بین ولتاژ و جریان اگر برای انتقال نیرو از ولتاژ پایین استفاده شود مقدار جریان عبوری افزایش می یابد که برای مسافت های طولانی مشکل تلفات توان وافت ولتاژ را در انتهای خط خواهیم داشت لذا برای رفع این عیب ولتاژ تولیدی در نیروگاه ها از طریق پست های نیروگاه هی به ولتاژ انتقال فزایش می یابد .
رنج ولتاژ دارای چند استاندارد می باشد اما در ایران استاندارد عمومی تر بدین گونه است که ولتاژ های 400 و 230 و 132 کیلو ولت برای خطوط انتقال و63 کیلو ولت برای فوق توزیع و 20 کیلو ولت و پایین تر برای توزیع می باشد . لازم به ذکر است که در برخی از نقاط کشور و یا شبکه های داخلی صنایع از ولتاژ های 33 و 11 و 6/3 کیلوولت نیز استفاده می شود.
برج ها(دکل ها)
دکل ها وظیفه نگهداری هادی ها در فاصله معینی از زمین را بر عهده دارند که باید قادر باشند که در بدترین شرایط محیطی و جوی نیروهای مکانیکی وارد بر خود را تحمل نمایند. دکل ها از به هم پیوستن تعدادی میله بهم که اصطلاحا به آنها خرپا می گویند تشکیل می شود.
خرپا
خرپا یکی از سازه های اصلی مهندسی است و از اتصال تعدادی میله به یکدیگر تشکیل می گردد یا به بیان دیگر سازه ای که از چندین میله(عضو) که به همدیگر جوش یا پرچ شده باشند را خرپا می نامند.
هر خرپا شامل عضوها مستقیمی است که در مفصل ها به یکدیگر متصل اند.
خرپاها سازه هایی مفصلی هستند که شبکه مثلثی بوجود می آورند.این سازه ها به سادگی ساخته می شوند و وزنشان در مقایسه با انواع سازه های دیگر سبک تر هستند و همچنین دارای مقاومت زیادی نیز می باشند.
خرپا ها دو نوع هستند:خر پای ساده و خرپای فضایی که دکل ها از نوع خرپای فضایی هستند.
خرپای فضایی:وقتی چند عضو مستقیم طوری بهم متصل شده اند که یک پیکر بندی سه بعدی تشکیل بدهند سازه بدست آمده را خرپای فضایی می نامند.
بین سالهای 1880 تا 1892 خطوط انتقال و توزیع برق بدون اینکه نقطه نوترال یا نول زمین شده داشته باشند احداث می شدند و هیچ نقطه ای از شبکه و تجهیزات ارت نمی شدند و اساسآ مفهومی به نام ارت وجود نداشت.
مشکلات برق گرفتگی و آتش سوزی در منازل و اماکن عمومی و صنعتی وجود داشت بدون اینکه فیوزهای حفاظتی نصب شده در شبکه عیوب راتشخیص بدهند.
مشکلات ادارات بیمه جهت جبران خسارت بیشتر و بیشتر می شد و به طور موازی تحقیقاتی جهت کاهش این خطرات به عمل می آمد.
در سال 1923 فرانسه نیز در استانداردهای ملی کشورش ارت کردن بدنه تجهیزات برقی را الزامی نمود.
همانطور که در تاریخچه نیز اشاره شد به خاطر حفظ پایداری شبکه برق و مسائل دیگر در سال 1927 به بعد اتصال نول به زمین اجباری شد که در اینحالت وضعیت به صورت زیر قابل بیان است :
اتصال فاز به زمین میتواند فیوز را سوزانده و مدار و تجهیزات را محا فظت کند.
اتصال نول به زمین خطری برای شبکه و تجهیزات ندارد.
اتصال بدن انسان به یک فاز( تنها) بسیار خطرناک است.